Decydującym czynnikiem jest temperatura
Jeśli podczas stosowania żelkotu temperatura jest zbyt wysoka, istnieje ryzyko skurczu. Proces ten nie daje wystarczająco dużo czasu na „żelowanie” podczas suszenia. W wyniku tak zwanego okresu użytkowania składniki chemiczne wysychają szybciej niż utwardzają się.
Może wystąpić tzw. Niedotwardnienie, zwłaszcza przy nakładaniu żelkotu na zewnątrz latem. W przypadku żelkotów dwuskładnikowych efekt ten można częściowo zniwelować poprzez zmianę dawki utwardzacza, o ile temperatura zewnętrzna nie przekracza 25 stopni Celsjusza.
Podobnie destabilizujący wpływ mają temperatury poniżej 18 stopni Celsjusza. Tutaj często nie jest możliwe prawidłowe przetworzenie żelkotu. Rosnąca lepkość lub lepkość powoduje, że żelkot jest mniej rozprowadzalny i nie może całkowicie wyschnąć z powodu niewystarczającej wentylacji.
Wysoka reaktywność żelkotu zapewnia optymalne połączenie z tworzywem wzmacnianym włóknem, które ma go otaczać lub przykrywać. Proces reakcji może już napotkać ograniczenia w przypadku stosowania zimnych narzędzi, takich jak wałki, pędzle lub butelki z rozpylaczem (12,99 EUR w Amazon *).
Wilgotność i przeciąg
Wilgotność ma również wpływ na nakładanie żelkotu. W mniejszym stopniu suche powietrze ma taki sam efekt jak zbyt niska temperatura i prowadzi do zgrubienia i wzrostu lepkości. Wysychanie żelkotu prowadzi do porowatości. Idealna wartość do nakładania żelkotu wynosi od pięćdziesięciu do 75 procent wilgotności względnej.
Przeciągi mogą pośrednio prowadzić do wychłodzenia świeżo nałożonego żelkotu. Silny wiatr przyspiesza parowanie styrenu i proces ten powoduje chłodzenie wyparne. Może również prowadzić do niedotwardnienia, które osłabia wentylację podczas procesu schnięcia.
porady i wskazówki
Jeśli żelkot zostanie nałożony, gdy temperatura zewnętrzna będzie wyższa niż określona idealna wartość, oprócz możliwych niedociągnięć funkcjonalnych, nastąpi zwiększone parowanie szkodliwego styrenu.
