Odpowiednie i mniej odpowiednie podłoża
Generalnie tynk wapienny można nakładać na prawie każde podłoże. Stopień zagrożenia nietrzymania tynku wynika z dokładności przygotowania, właściwej obróbki oraz kontrolowanego suszenia. Występują duże lub niewielkie różnice w fizycznym zachowaniu materiałów, z którymi się stykają.
Podobnymi fizycznie „predysponowanymi” materiałami budowlanymi są:
- Beton komórkowy
- Cegły wapienno-piaskowe
- Cegły
- Płytki
Większe różnice w zachowaniu rozszerzalności i skurczu spowodowane temperaturą i wilgocią występują na następujących podłożach:
- Drewno
- gips
- Panele wielofunkcyjne (OSB / MDF)
- Plyta gipsowa
Podobne podłoża
W przypadku powiązanych właściwości fizycznych zachowanie ssania odgrywa ważną rolę. Przy samodzielnym tynkowaniu należy odpowiednio zwilżyć porowate podłoże. Im bardziej odkurzasz, tym wilgotniejsza musi być otynkowana powierzchnia.
Podkład zwykle nie jest wymagany. W przypadku bardzo gładkich powierzchni, takich jak płytki, należy zastosować promotor przyczepności jako „klej” i „pomoc w pazurach”. Pomocny może być szlam wapienny, który jest wyrzucany zamiast nawilżania. Jednocześnie stanowią swego rodzaju „wskazówkę”, czy wapno się trzyma.
„Obce” podłoża
Problem z tynkiem paryskim, drewnem i panelami wielofunkcyjnymi polega na ich bardzo różnym zachowaniu fizycznym. Materiały rozszerzają się pod wpływem ciepła i wilgoci i kurczą, gdy jest zimno i sucho. Zachowanie sztywnego tynku wapiennego „nie nadąża”. Rezultatem są pęknięcia, aw najgorszym przypadku złuszczenie.
Ryzyku temu można przeciwdziałać poprzez wzmocnienie i odsprzęgnięcie. Podczas układania tynku wkładana jest siatka. Ukryta instalacja „wyłapuje” różnice w ruchu.
porady i wskazówki
Jako podstawowy wymóg należy upewnić się, że powierzchnia jest wolna od tłuszczu i kurzu. Wszelkie nierówności wyrównać zaprawą wapienną. Używając pojedynczych belek drewnianych, na przykład w domach z muru pruskiego, można tworzyć mosty zbrojone nad belkami do tynkowania.
