Wymagania dotyczące korozji wodorowej
Jeśli tlen jest dostępny w postaci powietrza i wody w pobliżu metali - zwłaszcza metali żelaznych - reakcja elektrochemiczna zwykle zachodzi jako korozja tlenowa, która utlenia żelazo do rdzy.
Jednak w przypadku braku tlenu następuje tzw. Korozja kwasowa lub wodorowa. Produktem końcowym jest czysty wodór; metal jest utleniany. Drugą częścią reakcji redoks jest redukcja jonów oksoniowych do wodoru. Metal rozpuszcza się w postaci jonów. Powoduje to, że materiał jest usuwany w prawie równej ilości
Korozja wodorowa występuje zawsze, gdy brakuje tlenu. Za powstawanie rdzy odpowiedzialne są obie reakcje, zarówno korozja wodorowa, jak i tlenowa.
Kruchość wodorowa
Kruchość wodorowa może również wystąpić jako dalsza konsekwencja reakcji. Część uwolnionego wodoru, który powstał w wyniku reakcji redoks, dyfunduje teraz do metalowej siatki materiału.
Tam jest on preferencyjnie osadzany na granicach ziaren materiału i prowadzi do pewnego rodzaju chemicznego zmęczenia materiału. W przypadku niektórych metali, takich jak tytan, mogą również tworzyć się specjalne wodorki metali, które osłabiają materiał. Wodorek tytanu jest częstą przyczyną osłabienia materiału.
Kruchość wodorowa stali
Kruchość wodorowa jest szczególnie powszechna w stali. Tam prowadzi to do znacznego osłabienia materiału, a także do defektów w jego strukturze. Zmniejsza to wytrzymałość stali, a także jej odporność na korozję.
Jedynie stale austenityczne (stale chromowo-niklowe) są całkowicie niewrażliwe na kruchość wodorową. W przypadku wszystkich innych rodzajów stali należy się obawiać tak zwanych opóźnionych pęknięć kruchych. Występują nagle i nieoczekiwanie, a także przy minimalnym odkształceniu przedmiotu obrabianego. Proces jest nieco podobny do pęknięcia naprężeniowego.
porady i wskazówki
W przeciwieństwie do korozji tlenowej, korozja wodorowa występuje konsekwentnie często w wielu metalach. W przeciwieństwie do korozji tlenowej, korozja wodorowa usuwa powierzchnię metalu prawie całkowicie równomiernie.
