Technologia trzyzmianowa
W NRD rzemieślnicy używali techniki trójwarstwowej podczas obróbki tynku rysującego. W przypadku braku gotowych produktów wszystkie tynki wymieszano ręcznie. Osoba, która monitorowała i korygowała proporcje mieszania, odegrała kluczową rolę. Trzy warstwy zostały wymieszane i nałożone w następujący sposób:
Pierwsza warstwa
Drobnoziarnistą zaprawę cementową (16,49 € na Amazon *) wymieszano z piasku, wody i cementu i „wyrzucono” kielnią. W rezultacie powstał tynk o grubości od 12 do 15 milimetrów.
Druga zmiana
Drugą warstwę wymieszano z wapnem, piaskiem, wodą i cementem. W porównaniu z tynkiem wzrósł udział wapna i cementu. Tynk środkowy został podniesiony na płasko, gładko przetarty i szczelinowany, aby utrzymać tynk wykończeniowy.
Trzecia zmiana
Rzeczywisty tynk rysujący został utworzony z ostatniego tynku wierzchniego o grubości około dwudziestu milimetrów. Duża część wapna i cementu została zmieszana z wiórami od jednej czwartej do jednej trzeciej. Piasek miał ziarnistość od czterech do dziesięciu milimetrów. Tynk wykończeniowy został wyciągnięty możliwie gładko za pomocą szczotki do winogron. Żwir nie mógł zawierać ziaren większych niż grubość winogron, aby nie rozerwać tynku podczas podciągania.
Uszlachetnianie przez drapanie
Po dociągnięciu wierzchniej warstwy użyto płytki gwoździowej. Dzięki niemu z dwudziestomilimetrowej warstwy tynku „wyrwano” wióry. Jak w przypadku każdego tynku do rysowania, żaden tynk nie mógł przykleić się do paznokci. Zbyt wczesne drapanie powodowało również niepożądane rowki i wgłębienia. Jednolity i pożądany projekt powierzchni wyłonił się z zagłębień spowodowanych rozdartym i połamanym żwirem.
Narzędzia wykonane samodzielnie
Deska do drapania została wykonana z drewna, przez które wbijano typowe gwoździe do papy (24,79 € w Amazon *). Winogrona były również robione z drewna i nazywane były listwami czyszczącymi. Ręcznie kute trójkątne kielnie czyszczące można było znaleźć w każdej dobrze zaopatrzonej skrzynce narzędziowej.
porady i wskazówki
Aby móc tynkować również zimą, rzemieślnicy wlewali do myjącej wodę płyn chłodzący do pojazdów o ujemnych temperaturach. Według relacji naocznych świadków powstały w ten sposób tynk przetrwał dziesiątki lat.
