Gips: pospolity minerał o długiej historii
Tynk paryski był używany jako materiał budowlany już w neolicie. Również w starożytnej Grecji ludzie byli już dobrze zaznajomieni z metodami wytwarzania i przetwarzania gipsu paryskiego jako surowca do wykonywania wspaniałych ozdób na budynkach. Chociaż gips nie jest odporny na warunki atmosferyczne nawet po związaniu, gips ze swoimi specyficznymi właściwościami materiałowymi był w stanie przekonać, między innymi ze względu na jego korzystną dostępność w dużych ilościach.
Podczas gdy gips w dzisiejszym języku może oznaczać zarówno proszek gipsowy, jak i utwardzony materiał, termin „dźwigar gipsowy” powinien być używany w odniesieniu do materiału wydobywanego w naturze w kategoriach czysto geologicznych. Z chemicznego punktu widzenia produkt wyjściowy do produkcji gipsu można również określić jako zawierający wodę siarczan wapnia.
Procesy chemiczne zachodzące przy obróbce gipsu
Naturalnie występującym dźwigarem gipsowym jest dihydrat siarczanu wapnia o różnej czystości lub zmieszany z innymi materiałami. Składa się z kombinacji siarczanu wapnia z 2 cząsteczkami wody i jest opisana wzorem chemicznym Ca (SO4) · 2H2O. Zasadniczo można wziąć pod uwagę różne źródła materiału:
- Otwarta kopalnia
- Górnictwo podziemne
- Produkty uboczne procesów chemicznych i odsiarczania spalin węglowych
Gips paris, który jest biały w czystej postaci, składa się z jednoskośnych układów kryształów i charakteryzuje się tym, że tak zwana woda krystaliczna jest magazynowana poprzez krystalizację i dopiero wtedy tynk naprawdę twardnieje. Podczas wypalania gipsu dwuwodnego siarczanu wapnia podgrzewa się do temperatury od 120 do 130 stopni. To usuwa krystaliczną wodę z substancji i redukuje ją do półwodzianu. Stwarza to możliwość przekształcenia gipsu w szybko twardniejącą masę odlewniczą i poziomującą poprzez zmieszanie go z wodą.
Tynk paris w różnych odmianach
Współcześnie oprócz różnego rodzaju tynków do różnych obszarów zastosowania dostępne są również tynki gipsowe. Do tych wariantów produktów można dodawać określone proporcje innych składników w celu uzyskania szczególnie pożądanych właściwości, takich jak szybsze lub opóźnione wiązanie.
